Die coronatijd blijkt toch onvermoede eigenschappen bloot te leggen. Ik ben erachter gekomen dat ik best een knuffelkont bent. De drie zoenen mis ik niet. Maar die spontane knuffels stiekem toch wel. Ik heb dat nooit zo door gehad, maar je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt.
Gelukkig kan ik thuis nog wel los voor een knuffel, maar ook daar zit bij mijn huisgenoten een tax aan.
Persoonlijk leef ik liever korter en gelukkig met mensen in nabijheid waar ik van hou, dan langer leven in eenzaamheid, zonder gezonde genegenheid en affectie.
Kwaliteit voor kwantiteit. Maar dat is een persoonlijke keuze.
Geweldig team
Gelukkig hebben we vanuit KNIJ weer wat leuke activiteiten opgestart. Waaronder de webcastserie KNIJ bij MIJ.
Heerlijk om met het team lekker bezig te zijn. Ik geniet ervan dat we zo op elkaar ingespeeld zijn. Dat komt in deze tijd goed van pas. Het museum heeft ook een geweldig team en samen met ons team een stel creatieve geesten bij elkaar die snel schakelen.
Het één en één is meer dan twee gevoel.
Dat op elkaar ingespeeld zijn en tijdelijk gedwongen afstand houden doet me denken aan het boek ‘Australië op blote voeten’ wat ik ooit las over de Aboriginals , die gewoon op afstand met elkaar communiceerden. Lijkt me erg handig als we dat hier ook gewoon kunnen. Misschien zijn we dat door alle digitale communicatiemiddelen wat verleerd. Wie weet belanden we na de coronatijd ook in die modus. Dan hoeven we minder te appen en mailen. Lekker duurzaam en relaxed.
En verder? Die drie-zoenen-gewoonte hoeft voor mij niet meer terug te komen. En die knuffel? Die hopelijk zo snel mogelijk wel.