Wij van KNIJ zijn niet zonder zonden. De eerste keer dat mijn vermeende zonden me al op voorhand werden vergeven was toen ik 5 jaar was. In een lange stoet klasgenootjes schuiven we één voor één de pikdonkere biechtstoel in. Op de vraag van de pastoor wat ik op mijn geweten heb, blijft het oorverdovend stil.
De pastoor - ervaringsdeskundig - somt mijn misstappen op. Pas vanaf dat moment weet ik dat ik koekjes kan pikken. Toch word ik de biechtstoel uitgesommeerd met het bidden van tien weesgegroetjes.
Afgelopen week. Ik bestel vijf kledingstukken via internet. Ik wéét dat ik voor honderd euro vreselijk de fout in ga. De verleiding is te groot, de kleding te leuk, de prijsjes te klein en fairtrade de vraag. De gedachte aan kinderhandjes die nachtelijke overuren maken, vergoelijk ik door te denken dat ze in coronatijden hun werk behouden door mijn bestelling.
Drie leveringen
In drie leveringen wordt de bestelling thuisbezorgd. Chinese tekens op de verpakking verdiepen de kleur van mijn schaamrood. Drie vliegtuigen hebben mijn kleding vervoerd! Hóéveel CO2-uitstoot is dát wel niet…? Ik mis de biechtstoel die me een schone ziel kan bezorgen.
Mijn boetedoening is weldadig: de kleding is te wijd, te kort, de stof te glad. Schuldbewust is terugsturen geen optie: weer een vliegtuig naar China.
Een paar dagen later vraagt een kennis me om mee te doen met de KettingKledingRuil-actie. In eerste instantie denk ik een resoluut ‘nee!’. Ik ben een viesneus en vind het dragen van andermans kleding, hoe goed gewassen dan ook, niet een hele aangename gedachte. Dan denk ik terug aan mijn onbezonnen bestelling uit Verweggistan en verplicht mezelf tot meedoen. Een schoner geweten draagt vast bij aan een schonere aarde.