Een klimaatneutraal maatje mailt me een nieuwe challenge. Na het succes van m'n BROOD-NODIG-challenge eind vorig jaar, denkt hij natuurlijk dat ik deze nieuwe uitdaging wel aan kan. Dénkt hij. Maar al bij zijn eerste zin steigert alles in mijn gedachten met een 'NEE!, NEE!, NEE!'

Zaterdagmiddag. Goedgehumeurd loop ik het Utrechtse pand uit. Het regent en ik krijg er meteen de smoor in. Als ook nog de rits van mijn regenbroek hapert en mijn handschoenen weigeren aan mijn vingers plaats te nemen, gaat het helemaal bergafwaarts met mijn humeur.

Aan de groene westrand van IJsselstein woont Henk, gepensioneerd elektrotechnicus en uitvinder. Ontwerper, zal hij zelf liever zeggen. Als je binnenstapt bij Henk, zie je meteen dat hier een vindingrijk persoon woont.

Creatieve ludieke acties juich ik toe. Vooral als ik er niet helemaal voor naar het Malieveld hoef en de wereld er weer een stukje schoner van wordt. Bijvoorbeeld die van #backtosender.

Shoppen, we schijnen het te weinig te doen. In fysieke winkels, tenminste. De ene na de andere zaak in de winkelstraten sluit zijn deuren. Iedere keer als ik dat zie, krijg ik lichte buikpijn.

Voor mij geen krant meer. Bij het lezen van al dat nieuws word ik alleen maar triest. Ik raap de zaterdageditie van de mat voor mijn man en mijn oog valt op de voorpagina: Vallende ouderen beboet. Zonder het artikel te lezen vel ik snel een oordeel: ik ben het er helemaal mee eens. En ik zal u vertellen waarom.

Geduld, het is een onderschatte kwaliteit in het moderne leven. Evengoed heb je er veel van nodig. As je je peuter helpt zindelijk te worden, bijvoorbeeld. Of als je op zaterdagavond een  Netflix-serie wilt kijken en er zitten meer mensen ‘op de lijn’.  Ander voorbeeld: je huurt een niet meer zo nieuw huis en je krijgt bericht dat de eigenaar de huizen wil gaan verduurzamen.

Mark: Dag meneer Jinping, ik wil het met u even hebben over onze import van uw Chinese vuurwerk.

XJ: 我們賣很便宜的煙花

Mark: Dat weet ik wel, dat het heel goedkoop is, maar daar gaat het me nu niet om. Ik wil even kijken naar de bepalingen in ons handelsverdrag.
XJ: 那貿易協定跑直到2030

December 2008. Ik schrijf mijn eigen Kerstverhaal om voor te lezen tijdens het familiediner. Een waargebeurd verhaal over Man en Vrouw en over Boom, de kerstboom. Vrouw is ziek. Man gaat alleen naar het Verantwoorde Kerstbomenterrein. Zonder de ogen van Vrouw is het moeilijk kiezen. Het wordt Boom. Broer van Boom wordt het niet, want die is nogal gehavend aan zijn eigen takken.

Mijn buurman is niet van de winter. Ook niet van de zomer trouwens. Hij klaagt steen en been bij plus 25 graden. Ik doe dan gezellig met hem mee. Nee, geef mij dan liever de lente. Net niet te koud en ook niet heel warm. Nu kan het vriezen en dooien, maar dat doet het in de lente beide niet.

Eten. Het is een van de mijnenvelden van het moderne leven. De een verstouwt ponden vlees bij de barbecue, de ander besluit om helemaal niets meer de eten dat afkomstig is van een dier. Gewoon tarwebrood zit in het verdomhokje, aan de andere kant worden er meer pizza’s , wraps en taco’s dan ooit gegeten.