Na ruim anderhalve maand tussen de steigers geleefd te hebben zijn de grootste klussen voor de verduurzaming van onze huurwoning klaar. Hier en daar wordt nog wat werk afgerond, maar binnenshuis kan het weer aardig normaal bewoonbaar worden gemaakt. Een enorme verademing.

Onze particuliere woningbouwvereniging is begonnen met een groot verduurzamingsproject in onze woonwijk. Huizen zijn ingepakt met steigers, het dak eraf en meerdere teams zijn - in logische volgorde, hard aan het werk. Petje af voor de coördinatie.

Onze wijk wordt verduurzaamd. Vanuit de particuliere woningbouwvereniging wordt een groot aantal huurhuizen van kruipruimte tot dak geïsoleerd. Ingepakt in een isolerend jasje. De communicatie rondom de uitvoering van het project is goed. Er is een informatieavond voor elk huishouden en alles wordt tot in de puntjes zorgvuldig uitgelegd, waarbij alle betrokken bedrijven met hun materialen aanwezig zijn.

Bij groen denken we in december vooral aan kerstgroen, maar terugkijkend op 2019 stond er genoeg 'gewoon' groen in de spotlight. Zo bracht de column 'Dronken maaien', over gefaseerd maaien om een bloemenberm te creëren, heel wat reacties teweeg. Vooral over het armoedige beeld van het groen in IJsselstein. Waar voorheen een sfeervolle 'groene stad' gewoon was, is dat tegenwoordig geen vanzelfsprekendheid meer. Het effect van jaren fors bezuinigingen op onderhoud van openbaar groen is inmiddels voor iedereen zichtbaar.

De goedheiligman heeft weer voor veel gezelligheid gezorgd. De familie kwam weer eens met z'n allen bij elkaar en iedereen stond bij de Sint even in het licht. Het had ook een andere kant. Er werd veel gegeven. Nu mag je een gegeven paard niet in de bek kijken, maar - hoe zal ik het netjes zeggen - de meeste van mijn cadeautjes stonden niet op mijn verlanglijstje… Zucht.

Vorig jaar hadden we ons eerste kerstboomlogeerjaar. De eerste zaterdag na de jaarwisseling werden de kerstbomen gebracht om te herplanten. Erg leuk en gezellig. Kinderen hadden hun logeerboom een naam gegeven en hielpen enthousiast mee. Sneu werd het toen de bomen uit hun pot werden gehaald. Veel bomen bleken gewoon afgezaagde stomp te hebben.

Soms geven duurzame stappen ook wel lekkere weerstand bij me. Ik had als gadget wat douchezandlopers gekregen en eigenlijk werd ik daar opstandig van.
Drie minuten douchen via een zandloper. Mijn douche genietmoment voel ik al acuut wegfloepen.

Als je dag en nacht van elkaar verschilt qua opvattingen over spullen, opruimen en schoonmaken en je houdt het dan toch al 40 jaar met elkaar vol, dan kun je wel stellen dat er liefde in het spel is. Ooit moest ik iedere week zijn sokken onder het bed vandaan trekken. Tegenwoordig wast hij ze zelf. De onderkant van een wc-bril zie je niet, dus die sloeg hij bij het schoonmaken gemakshalve maar over. Mijn voorzichtig geformuleerde feedback: “Ben je het nou alwéér vergeten, @#&%$!”, werd me niet in dank afgenomen.

Laatst was er het IVN jubileumfeest. Een gezellige dag met leuke activiteiten. Één daarvan stond bij onze kramen; ‘de elektrische fiets’. Een hometrainer waarop elektrische apparaten aangesloten konden worden en door te fietsen aan zouden kunnen gaan.

Fietsend terug naar huis van een bijeenkomst met het thema: ‘Mijn armen om de wereld; waar zal ik beginnen?’, mijmer ik een beetje na. Het ging over klein beginnen en groot dromen, dat ‘samen’ veel oplevert. En dat je ook eens in je hangmat mag gaan liggen.

Veel Ijsselsteiners kennen Marie José via de columns of Wijkoken in de wijktuin Achterveld, of de broodzakken. Zelf heb ik haar 2 jaar geleden voor het eerst ontmoet. Bij een vergadering over de milieukrant.

Ik hoor op de radio dat de meteorologische herfst begonnen is. Met heimwee naar de zomervakantie swipe ik door mijn vakantiefoto’s. Zo zie ik ook het stadsfestival in het stadje Gérardmer weer voorbijkomen. Duizenden mensen flaneren rond het meer. Bootjes met verliefde stelletjes en ruziemakende gezinnen.

Nephuilend sta ik boven aan de trap. Enig acteerwerk in mijn relatie is me niet vreemd. Manlief komt lachend de trap op. Ik (luid snikkend): “Hij - is - nu -  echt – ó-vér-lée-hée-den!”.
Een paar dagen eerder haal ik hem uit mijn pyjamamand. Eigenlijk had die al in de mand ernaast moeten liggen: de prullenmand, maar ik kan er maar moeilijk afstand van doen.

Een 5vwo scholiere kwam verbijsterd thuis. Er was op school een debat gevoerd. Vier klasgenoten rond de 17 jaar krijgen dan een stelling waar ze zich in moeten verdiepen, voor- en tegenargumenten bedenken. Vlak van tevoren horen ze of ze de stelling vóór of tegen moeten verdedigen. De rest van de klas is toeschouwer en bepaalt na afloop wie er gewonnen heeft.
Dit keer was de stelling; is het nog houdbaar dat we palmolie gebruiken?

Ik fiets naar huis op een zonnige zomerdag, net terug van een fikse tandartsbehandeling, waar ik als een berg tegenop zag. De reden: een gebroken brug. Drie weken geleden brak er een stuk af en de tandarts meende dat ik daar toch nog gerust mee op vakantie kon. Toch zweefde de hele vakantie die onvermijdbare tandartsbehandeling als een woeste donderwolk boven me. Ik probeerde weliswaar heel mindful mijn gedachten te verzetten, maar zoals het met wolken gaat, gaat het ook met mijn gedachten. Steeds weer komen ze voorbij.